Yasin Ertuğrul

  “Gice gündüz işleri isyan kamu / Korkaram ki yirleri ola tamu”      Günler; tarih sayfalarında yazılmadan öncesini yaşıyordu. Hayat henüz onu yaşayanlarca kayıt altına alınmıyor yalnızca anılarda belki birkaç yıl kalıyordu. Aylar yıllar öyle süratle akıyordu ki bizim bildiğimiz zaman mefhumu onlar için sadece yaşanılan ve harekete muhatap olan bir koordinattı. İster devirler evveli ister asırlar sonrası olsun hiç fark etmeksizin güneş ve dünya hatta bir bütün olarak alem hiç durmuyor sürekli seyrüsefer halinde ilerliyordu. Değişmeyen tek şey kevn ve fesada (oluş ve bozuluş) konu olan insanoğlunun ayette zikredilen bilgisiz ve karanlıkta kalmışlığı idi. İşte böyle bir çağın doruk noktası yaşanıyordu. Ne yaşanılan yerin bir ismi ne de yaşayan beşerin bir kimliği vardı. Yalnızca önemli olan tek bir şey: o da yaşam. Çünkü bu dünya kendisinden sonrası için bahsedilen öteki bir alemin tarlası hükmünde ittihaz ediliyordu. Bundan dolayı her fert bu dünyayı mamur etme telaşında durmayan bir